GothicKlan

Chantal

Piękny poranek. Na tle błękitnego nieba, widać małą dziewczynkę. Biega po łące, uśmiecha się. To Chantal. Długie włosy powiewały na wietrze. Na zielonej łące, siedzi mały króliczek. Biały. Dziewczynka widząc go, próbuje go złapać. Ten ucieka do lasu. Mimo iż mama nie pozwalala jej tam wchodzić, króliczek tak zawładnął jej myślami że zapomniała o tym. W lesie jest ciemno. Dopiero po chwili CHantal zauwazyła gdzie jest. jednak było za późno. Ciemny demon wszedł gwałtownie w jej duszę, rozwywając skórę w okolicach serca....
-Aaa... - wrzasnęła Chantal. Prawie spoadła z kamienia na którym siedziała. Była zlana potem.

Cynober

Cynober natychmiastowo zorientował się o co chodzi. W ułamku sekundy podleciał do niej i chwycił ją pod ramiona i powiedział:
- Mam cię. Nic Ci nie jest?

Chantal

-Już... wiem... pamiętam.... - dyszała. - Jak.... jak... - rozpłakała się.

Cynober

- Co się stało? - Postawił ją na ziemi i patrzył jej prosto w oczy. W chwili gdy jego stopy stały pewnie na ziemi skrzydła znikły.

Chantal

-Gdy byłam mała... - głos jej drżał. - Demon Wilka wsąpil do mnie, gdy poszłam do lasu za króliczkiem... - Ściągnęła trochę blukę na dół, po lewej tronie. - To mi zostało... - Oczon Cynobera ukazała się blizna w kształcie trójzęba.

Cynober

- No cóż. Ja mam coś podobnego. - Gdy ściągnął koszule i odwrócił się do Chantal plecami ukazały jej się trzy blizny. Jedna długa na metr wzdłuż kręgosłupa i dwie po jakieś piętnaście lub dwadzieścia centymetrów na łopatkach. Blizny nie były złączone.

Chantal

Wstała i doktnęła tych blizn. Ciało Cynobera było ciepłe... To ciepło przeniknęła przez Chantal....

Cynober

- Tych blizn nie usuną żadne czary.

Chantal

Chantal kierował jakiś impuls. Chwiciła Cynobera w pasie i przytuliła się do niego. Blizny puslowały niecierpliwym ciepłem...

Cynober

Cynober powiedział cicho cam do siebie:
- O co w tym wszystkim chodzi. Co ją trapi.
Przytulił ją.

Chantal

Dziewczyna popatrzała mu w oczy. Szybko jednak spuściła wzrok na ziemię. Przytuliła się mocniej.

Cynober

Cynoberowi przypomniało się jak on został jak to inni mówili opentany. Było to bolesne ponieważ demon znajdujący się w jego ciele był kilkanaście razy większy od niego. Wspinał się wtedy na stromą górę. Był prawie u szczytu gdy nagle poczuł przeszywający ból i zaczął spadać. Lecz nie uderzył o ziemię. Gdy był już bliski śmierci nagle wyrosły mu ogromne skrzydła i poleciał na sam szczyt góry.

Chantal

-Trzeba by było iść do domu... - westchnęła nieśmialo dziewczyna. Nie chciała isć - w ramionach Cynobera czuła się tak dobrze

Cynober

- Może "pójdziemy" do mnie?? Mieszkam na zamku nieopodal stąd. - Zaproponował Cynober.

Chantal

-Możemy... - powiedziała nieśmiało.